Gideon komt vrolijk de taxibus uit gestuiterd. Zijn dag op het OKC (orthopedagogisch kindcentrum) zit erop. Hij rent naar binnen en grijpt meteen zijn ukelele. Ik laat hem lekker zijn gang gaan – daar heeft hij nu meer behoefte aan dan aan een beker drinken. Ondertussen ruim ik zijn tas op en zie ik een briefje: het verzoek om de afwezigheid in de mei- en zomervakantie door te geven.

We hebben geluk: het OKC is ook in de vakanties open, behalve op officiële feestdagen. Dat geeft ons én Gideon rust. Meestal leg ik zo’n briefje zuchtend aan de kant omdat we nog totaal geen vakantieplannen hebben, maar dit jaar is het anders. We zijn 25 jaar getrouwd en gaan met het hele gezin een week naar Mallorca.

In november hebben we al geboekt, want we hadden nog al wat eisen. Zoals een eigen kamer voor Gideon op de begane grond. Verder het liefst een omheinde tuin, ruimte voor de grote buggy. En twee appartementen naast elkaar, omdat de fantastische pgb-er van Gideon mee gaat.

De rest van de vakantie gaat Gideon ‘gewoon’ naar het OKC waar hij al vijf jaar naar dezelfde groep gaat. Na de zomer wordt alles opnieuw ingedeeld en begint Gideon in een nieuwe groep. Maar eerst gaan we met zijn allen op vakantie. Iets wat niet vaak voorkomt.

Elk jaar krijgen we vragen van familie, vrienden maar ook van onbekende mensen: Waarom gaan jullie zo weinig weg? Waarom neem je Gideon mee op vakantie? Sommige mensen doen hun best het te begrijpen. Anderen vinden het zielig of vreemd. Door de jaren heen hebben wij geleerd te kijken naar wat werkt—voor Gideon en voor ons gezin. Het loslaten van ‘hoe het hoort’ geeft ruimte om te kiezen wat voor ons goed is. Zo wordt onze zomervakantie een fijne, ontspannen tijd.